Tak jakoś jest, że jak oglądam dzieło uznane przez wielu za genialne, to jest fajnie,
czasem nawet bardzo fajnie, ale najlepsze moje doświadczenia filmowe (i muzyczne) to
niejednokrotnie te niedoceniane, ukryte...

Tak było właśnie w przypadku Hulka. Właśnie widziałem i zbieram szczękę z podłogi.
Muszę powiedzieć, że o wiele intensywniejsze emocje przeżywałem przy filmie Anga Lee,
niż przy najnowszym Batmanie. Faktem jest, że być może działał fakt, że nie czytałem
ŻADNYCH komiksów o Hulku, toteż nie miałem pojęcia kto, co i jak. Ale nawet jeśli ktoś z
góry znał fabułę, to moim zdaniem było wiele rzeczy, którymi mógł się jarać:

+ niesamowity styl wizualny (montaż, zdjęcia), odnoszący się po Tarantinowsku do
filmów sensacyjnych klasy B z lat 60/70 oraz estetyki komiksowej Złotej Ery.
+ świetnie napisane dialogi, żadnych idiotycznych one-linerów, hollywoodzkich
sucharów, patetycznych, przewidywalnych (i nieprawdziwych) przemówień
+ absolutnie świetna gra aktorska, w szczególności ojciec Bruce'a, ostatni dialog - cudo
+ nie dłużące się i pomysłowe sceny akcji (żadnych trwających pół godziny nudnych scen
pościgu... zieeew, filmy akcji tak potrafią zanudzać czasem)
+świetna muzyka, główny motyw urywa jaja
+a przede wszystkim: unikalny, wyjątkowy klimat; ze wszystkich filmów o
superbohaterach jakie widziałem, ten się najbardziej wyróżnia i jest od reszty różny (no
może jeszcze Watchmen, ale to ze względu na source material)

minusy? zawsze można znaleźć ale kogo obchodzą? Jak dla mnie przede wszystkim
- końcówka, mam wrażenie że trochę "urwana" bo kończył się czas wyznaczony przez
producenta
- efekty specjalne dzisiaj wyglądają trochę słabo. Ale ratuje je to, że nie są sztampowe
(rozwałka czołgów, przemieszczanie się pod ulicami miasta...).